Asgari Fiyat Tespit komitesi toplantısı ertelendi.
Toplantının 11 Aralık’a ertelendiği açıklandı.
Hayat pahalılığın daima artması karşısında geçim badiresi şu anda Türkiye’nin en kıymetli sorunu haline geldi.
İktidar, krize soktuğu ekonomiyi nefes aldırmak için dışarıdan kaynak ararken içeride ise enflasyonun altında fiyatla emek sömürüsünü sürdürüyor. Bu yetmiyormuş üzere motorlu kara taşıtları vergisini iki kere tahsil edebiliyor.
“Belki mahallî seçim öncesi personellerin ağzına bir parmak bal çalmak hedefiyle taban fiyat beklenenin üzerinde artırılır mı” sorusu gündemde.
Ancak yetkililerden şimdi resmi bir açıklama yok.
Aksine İktisat ve Maliye Bakanı Mehmet Şimşek fiyat artışlarının hedeflenen enflasyona nazaran yapılacağını açıkladı. Halbuki bu iktidar son yıllarda enflasyon amacını hiç tutturamadı. ENAG’a nazaran bugün yıllık enflasyon yüzde 121, TÜİK’e nazaran yüzde 63
Artırılan minimum fiyatın Türk-İş’in hesapladığı açlık sonunun altında kalması bir iki ay bile sürmüyor. Zira enflasyonla tesirli uğraş vaktinde yapılmadı.
TÜİK’in hesaplamaları vatandaşın yaşadığı pahalılığın çok altında çıkıyor.
Bu utanç verici tabloyu değiştirmek fakat gerçekleşen enflasyonun fiyatlardan götürdüğünü yerine koyacak bir artış ve üzerine refah hissesi eklenmesiyle mümkündür.
Ayrıca enflasyon denetim altına alınıncaya kadar minimum fiyatın DİSK Genel Bakanı Dilek Çerkezoğlu’nun dediği üzere üç ayda bir artırılması gerekir. Halbuki iktidar yetkilileri taban fiyatın yılda bir kere artırılacağını açıkladılar.
Bu durumda minimum fiyat daima açlık hududunun altında kalır.
Açlık fiyatına dönüşür.
TÜİK datalarına nazaran 2016’da emekçiler ulusal gelirin yüzde 40’ını alırken bu oran 2020’de yüzde 38’e, 2022’de ise yüzde 25’e geriledi.
Şirketlerin aldığı hisse ise tıpkı yıllarda sırasıyla yüzde 41, yüzde 42 ve yüzde 54 oldu.
TÜİK bilgilerine nazaran personellerin ulusal gelirden aldığı hisse her yıl düşerken fiyatlara hedeflenen hayali enflasyon oranında ve yılda bir sefer artırım yapmak çalışanları ve ailelerini açlığa mahkum etmektir.
BBC Türkçe’nin haberine nazaran sendikalar iki ebeveynin çalıştığı dört kişilik bir aileyi yoksulluk sonu yahut üzerinde tutacak bir minimum fiyat talep ediyor.
Türk-İş’in Kasım ayı datalarına nazaran yoksulluk sonu 45 bin 686 TL. Kasım ayı temel alınsa bile sendikaların minimum fiyat talebi 23 bin TL’yi buluyor.
BBC Türkçe’de yer verilen Eurostat datalarına nazaran 1 Aralık 2023 tarihi prestijiyle 27 Avrupa ülkesi ortasında Türkiye, Arnavutluk’un akabinde en düşük minimum fiyatı veren ikinci ülke oldu. Türkiye’de taban fiyat sekiz yıl evvel Arnavutluk’un dört katıydı.
Türkiye’de çalışanların yüzde 60’na yakınının minimum fiyat aldığı düşünülürse emek sömürüsünün boyutları daha âlâ anlaşılır.
Aynı sorun emekliler için de geçerli.
En düşük emekli aylığı 7 bin 500 lira. Dul yetim aylığı 6 bin lira civarında.
Evi olmayan ve çalışmayan bir emeklinin bu parayla aybaşına ulaşması mümkün değil. Emekliler yaşları ve sıhhatleri uygunsa çalışmak zorundalar. Uygun değilse lakin ailelerinin yardımıyla geçinebilirler.
Bu nedenlerle başta ana muhalefet partisi CHP olmak üzere muhalefet partilerinin gündemde tutmaları gereken en kıymetli bahis personellere, emeklilere reva görülen köle nizamıdır.
