Eşi Ali Sabancı’yla birlikte Yunanistan’da geçirdikleri tekne kazasında ağır yaralanan Vuslat Doğan Sabancı, kazadan sonra birinci kere Financial Times’a konuştu. Sabancı, hayatını, en sevdiklerini, vazgeçilmezlerini ve yapmak istediklerini anlattığı röportajında, Vuslat Vakfı kurmak için çalışmalar yaptığından bahsederken, hayatına nelerin taraf verdiğini de lisana getirdi.
Vuslat Doğan Sabancı’nın Financial Times’a verdiği röportajda İstanbul’daki konutunda bir fotoğraf çekimi gerçekleştirildi. Sabancı kazadan sonra birinci defa fotoğrafçı Kerem Uzel’e poz verdi. Röportajda kullanılan fotoğrafını alıntılayarak toplumsal medya hesabından uzun bir ortadan sonra birinci kere kendisini paylaştı.
RUH DÜNYASINA BAĞLIYOR
Kişisel tarz göstergelerinin aksesuarlara yahut kıyafetlere bile taktığı tüyler olduğunu söyleyen Sabancı, “Gelinliğim beyaz tüylerden yapılmıştı. Bunları giydiğimde güya tabiatın koruyucusuymuşum üzere hissediyorum; ruh dünyasına bağlı olduğumu. Geçen sene Etro’dan aldığım çok hoş tüylü küpelerim var lakin genelde tabiatta bulduğum küpeleri tercih ediyorum. Aldığım ve sevdiğim son şey stüdyom için bir fırındı. Farklı materyalleri (bronz ve mermer) denemeyi seviyorum lakin her vakit kile geri dönüyorum. Kendine ilişkin bir lisanı vardır; ona dikte edemezsiniz” diye anlattı.
VUSLAT VAKFI’NI KURMA SEYAHATİM
Cinsiyet eşitliğine bilhassa de bayanların güçlendirilmesine olan tutkusundan ilham aldığını söyleyen Sabancı, Vuslat Vakfı’nı kurma seyahatinin da bu türlü başladığını anlatıyor. Türkiye’yi sarsan sarsıntılardan sonra bölgedeki çalışmalarını anlatırken şunları söyledi; “Bir kolaylaştırıcının bayanların birbirlerini dinlemesi için bir alan yarattığı, özgüven geliştirme ve yalnızlık hislerinin giderilmesine yardımcı olma maksadıyla cömert bir dinleme programı oluşturduk. İnsanları güçlendirmedikçe, umut aşılamadıkça ve dayanıklılık geliştirmedikçe verilen hiçbir takviye sürdürülebilir olmayacaktır.”
KOLEKSİYONCU KİMLİĞİYLE ÖNPLANA ÇIKTI
Sabancı bir yandan da koleksiyoncu kişiliğini anlattığı ropörtajında, “13. yüzyıl Selçuklu seramiklerinden oluşan bir koleksiyonum var . İnce işçiliğe, dizaynların hoşluğuna ve eksiksiz durumda kalan yeşil cilaya hayranım. Bunları Türkiye dışına çıkarmak için müsaade almanız gerekiyor ve her ay eski eserler konseyinden bir kamu vazifelisi gelip bunları denetim ediyor. Bu seramikleri gelecek kuşak için koruyabildiğim için kendimi ayrıcalıklı hissediyorum” diye bilgi verdi.
Görüşmede Sabancı anneannesi Meliha Kantek’in ‘ilk hayırsever kahramanı’ olduğunu anlatırken, “Verecek fazla parası yoktu fakat şefkat ve insanların gereksinimlerine itina göstererek çok şey başardı” kelamlarını kullandı.
İŞTE SEVDİKLERİ, VAZGEÇEMEDİKLERİ, HAYATA BAKIŞI…
Sabancı görüşmenin devamında ise şunları anlatıyor;
“Geçtiğimiz yıl okuduğum en yeterli kitap, şair ve tabiat bilimci Diane Ackerman’ın A Natural History of The Senses isimli kitabıydı . Çok hoş bir yazı tarzı var ve aklınızı başınıza almanız için size sahiden ilham veriyor.
Onsuz yapamadığım şey, sabahları maden suyu ve içinde nane yaprağı olan Türk kahvesi içme ritüeliydi. Artık bunu sizin için yapan makineler var ancak ben ocakta pişirmenin klâsik prosedürünü seviyorum. Güçlü bir alevle başlayın ve akabinde aşağıya inin; yaklaşık yedi dakika sürer.
RÖNESANS HEYKELLERİ BENİM İÇİN HER ŞEYİ DEĞİŞTİRDİ
Benim için her şeyi değiştiren sanat yapıtları, gençlik yıllarımda Floransa’ya birinci gittiğimde gördüğüm rönesans heykelleriydi. İslami sanat anlayışına sahip bir toplumda yetiştiğim için muhtemelen birinci sefer figüratif heykeller görüyordum. O vakte kadar mermerle ilgili tek tecrübem büyükannemin bizi Türk hamamlarına götürdüğü vakitti: Suyun altındaki dokunma hissine hayrandım. Bunu birinci sefer o heykellerde görmek gerece dair anlayışımı büsbütün değiştirdi. Meskene getirdiğim en hoş hatıra, neredeyse 40 yıl evvel Ho Chi Minh Kenti’ndeki bir antika pazarında bulduğum Vietnam sandığıydı. Renklerine ve dokusuna bayıldım; canlı yeşil ve kırmızı desenlerle işlenmiş. İçine bir şeyler koymak yerine, objeleri onun üzerinde sergiliyorum. Şu anda 18. yüzyıldan kalma şapka koleksiyonum sergileniyor.
EN SEVDİĞİM YER YAHYA EFENDİ TÜRBESİ
En sevdiğim yer İstanbul Ortaköy yakınındaki Yahya Efendi Türbesi. Sufi mezarlıkları, üzerinde mükemmel sınır sanatı bulunan en karmaşık mezar taşlarına sahiptir. Her yerde kediler var ve burası öbür dünyalarla irtibat kurabileceğiniz bir kapı üzere geliyor; kediler habercidir.
En sevdiğim uygulama Simply Piano . Geçen sene nasıl oynanacağını öğrenmeye karar verdiğimde indirmiştim. Bir kusur yaptığımda yahut idman saatlerimi kaçırdığımda beni uyarıyor ve ilerlememin kaydını tutuyor.
Son vakitlerde verdiğim en hoş armağan, Barış İçin Önderler kümesi kapsamında ziyaret ettiğim Papa Francis için yaptığım mermer heykeldir . Ve aldığım en hoş ikramlar, 1748’den kalma, kamu malları inşa etme konusunda çalışan bir Osmanlı vakfının ana mukavelesidir. Çok sevindim, ismi Vuslat Vakfıydı ve bir bayan tarafından kurulmuştu. Çok daha eski bir tertibin devamı üzere geldi. Arkadaşım yepyenileri ve çevirileri çağdaş Türkçe ve İngilizceye çerçeveledi; ofisimin duvarında gururla asılı duruyorlar.
BENİM İÇİN MANALI OLAN YER BÜYÜKADA
Benim için çok manalı olan yer İstanbul açıklarında bir ada olan Büyükada’dır . Yirmili yaşlarımın başında her yaz ailemle birlikte oraya giderdim. Güya balkondaymış üzere kaosa dışarıdan bakabildiğim bir yer. Tıpkı vakitte dünyada değişmeyen tek yer: Martı sesleri, limonlu ve vişneli dondurmanın tadı.
Buzdolabımda yumurta, yulaf sütü, keçi peyniri, çilek ve Ruinart Blanc de Blancs bulacaksınız. Berbat günlerimde beni neşelendirmek için bir şişe şampanya açmayı seviyorum.
İmkanım olsa yapıtlarını toplayacağım tek sanatçı Louise Bourgeois’tir . O elbette devrimci bir sanatçıydı fakat birebir vakitte mert bir aktivist ve inanılmaz bir feministti.
Asla vazgeçilmezim olmayan hoşluk materyali , sabah duşumdan evvel kullandığım kuru bir fırçadır. Ayak parmaklarımdan başlayıp boynuma kadar çıkıyorum, her vakit kalbime gerçek. Cildimi daha yumuşak, daha sıkı ve pürüzsüz hale getiriyor ve kan dolanımını artırmaya güzel geliyor.
Yulaf sütü ve yumurta buzdolabının vazgeçilmezleridir
Benim tarz ikonum Georgia O’Keeffe . Hem güçlü hem de zarifti; o vakitler bir ortaya getirilmesi sıkıntı olan iki şeydi. Pucci üzere tasarımcıların kıyafetlerinin yanı sıra, pak çizgilere, doğal kumaşlara ve minimalist süslemelere sahip birçok giysiyi kendi tasarladı.
İndirdiğim son müzik, son vakitlerde çok dinlediğim Amerikalı güneyli rock kümesi JJ Gray & Mofro’nun Orange Blossoms’uydu . Güya bir seyahate çıkıyormuşum, kıyıların önünden geçiyormuşum ve seyahatin tadını çıkarıyormuşum üzere hissettiriyor. Rahat ancak tıpkı vakitte eğlenceli.
HAYATTAN BİR GÜN ÇALMAK
Asla vazgeçmeyeceğim bir müsamaha, kendiliğindenliktir. Oğlum küçükken “Hayattan bir gün çalmak” diye bir oyun oynardık. Sırayla bir tecrübe seçip her şeyi bırakırdık. Yıllar geçtikçe en hoş anıları biriktirdik. Birinci oynadığımızda toplanıp birinci uçağa Türkiye’nin güneyindeki Antalya’ya gittik. Ekseriyetle düşünmeye yürek edemeyeceğimiz şeyler yaptık; yamaç paraşütü ve her türlü çılgınlık. Bunu bu kadar özel kılan ise spontane yapmanın heyecanıydı.
Gardırobuma eklediğim son kıyafet Horse Of The East koleksiyonundan Les Benjamins jarse elbiseydi . Giymesi çok kolay. Dizayncı, lokal Türk desenlerini sokak giysisine taşıyor ve onları muhteşem havalı hale getiriyor. Ayrıyeten ondan çok hoş yakut kırmızısı bir kaftanım var.
Hoşluk ve sağlıklı hayat gurularım Londra’da yüz bakımı uzmanı Dr. David Jack – onun sabah ve gece kremlerini kullanıyorum
New York’taki Cordell Fitness’tan Shawna Cordell ve İstanbul’dan beden geliştirme şampiyonu Orhan Yılmaz ; Onunla haftada dört defa idman yapıyorum. Hareket terapisinde ustam Diana Jaramillo’dur .
BEDENİM VE DUYULARIMLA OLAN MÜNASEBETİMİ YİNE KEŞFETTİM
Son vakitlerde hareket terapisi sayesinde vücudum ve duyularımla olan bağımı yine keşfettim . Bedenimin yıllar içinde geliştirdiği kalıpları kırmaya ve yeni söz yolları bulmaya çalışıyorum. Bir uygulayıcıyla başladım fakat artık birden fazla vakit kendi başıma pratik yapıyorum. Bu özgürleştirici.
Evimde en sevdiğim oda kış bahçesidir. Bilhassa sabah kahvemi içtiğim sol köşeyi seviyorum; samimi ve inançlı hissettiriyor. Orada bahçenin değişen renklerini ve güzelim ıhlamur ağacını görebiliyorum. Tıpkı vakitte son sanat yapıtlarımı de burada saklıyorum. A
BAŞKA BİR HAYATTA BİR SAVAŞ GAZETECİSİ OLURDUM
Başka bir hayatta bir savaş gazetecisi olurdum . Güç yerlerde olmak, haberleri farklı açılardan gözlemlemek ve anlatmak her vakit ilgimi çekmiştir.
ONDAN ASLA VAZGEÇMEM
Asla vazgeçmeyeceğim bir obje büyükannemin altın zinciridir. Dünyanın neresinde olursam olayım, yalnız ya da kalabalık içinde, bu zincir beni ilişkin olduğum yere bağlıyor. Baksı Müzesi’ndeki son standımda Ömrün Göbek Kordonu isimli enstalasyonuma ilham kaynağı oldu . Onu seviyorum zira onu bedenimde taşıyorum.”
patronlardunyasi.com
