Geçtiğimiz ay, TSK’nın Irak’ta yürüttüğü Pençe-Kilit Operasyonunda misyon alan 12 askerimiz, üs bölgesine PKK’lı teröristlerin yaptığı atak sonucu şehit olmuştu. O meşum günün akşamı Halk TV ekranlarında yayındaydık. Dilim döndüğünce, bu olayın dikkatli biçimde araştırılması gerektiğini, çünkü birtakım ihmallerin kelam konusu olabileceğini, örneğin askerlerimizin, çetin kış kaidelerinde, fotoğrafları yayınlanan derme çatma üslerde barındırılmalarının ne derece gerçek olduğunu sorgulamış, hatta bu sorularımdan ötürü şimdilerde iktidara yakın üzere gözüken bir emekli asker ile gerginlik yaşamıştım.
Ne yazık ki dün yeniden acı haberler aldığımız bir gün oldu. Tıpkı operasyon bölgesinde ve emsal şartlarda, tekrar PKK’lıların saldırısı sonucunda bu kere dokuz şehit verdik. Yeniden milletçe üzüldük, ağladık, teröre lanet ettik ve şehitlerimizin yeri cennet olsun temennisinde bulunduk. Bu hisler, feryatlar ve beddualar doğal ki yerinde. Lakin artık bundan fazlasını yapmamız koşul. Pekala ne yapacağız? Her şeyden evvel soru soracağız, problemin detaylarını öğrenmeye çalışacağız, olayda kusur ve ihmal olup olmadığını irdeleyeceğiz ve atılacak adımları ona nazaran belirleyeceğiz.
Neyi mi soracağız? En başta diyeceğiz ki, bu operasyon neden yapılıyor, tam olarak neden gerekli? Terörle çabada sonların ötesini denetim etmek de natürel ki değerlidir fakat siz teröristi nereye kadar kovalamayı düşünüyorsunuz? Velhasıl bu harekâtın siyasi maksadı nedir?
İkincisi, operasyonun sağlıklı biçimde devamı için üsleri hudut dışına kurmak kesinlikle gerekli midir? Bilhassa, bölgede çok sert geçen kış mevsiminde askerlerimizin can güvenliğinin sağlanması için bu üsleri hudutlarımızın berisine çekmek düşünülemez miydi? Pençe-Kilit Harekâtında evvelki yıllarda kış aylarında üs bölgeleri boşaltılırken neden bu sefer boşaltılmamıştır?
Üçüncüsü, üslerin illaki hudut dışında kalması gerekiyorduysa, bu üslerin neden hücuma açık, mahkûm bölgelerde kurulduğunun bir açıklaması var mıdır? Birebir vakitte, üslerin bu kadar zayıf ve korunaksız biçimde yapılmış olmaları askerlerimizin açık gaye haline gelmesine sebep olmamış mıdır?
Dördüncüsü, hükümetin çok fazla övündüğü, milyonlarca dolar kaynak akıttığı İHA-SİHA teknolojisi askerlerimizin taarruzlardan korunması konusunda neden faal biçimde kullanılmamıştır? Bu silahlar en başta asker kaybımızın asgariye indirilmesi için gerekli değil midir?
Beşincisi, şehitlerimiz neden daima seçime gidilen süreçte artmaktadır? Bu nasıl bir tesadüftür ki, ülke içinde aktifliği azalan ve eylemsel gücü düşen terör örgütü, akınlarına seçime sayılı günler kala sürat vermekte ve ordumuza büyük kayıplar verdirecek çapta ataklar düzenleyebilmektedir?
Altıncısı, madem hükümet terörle çabayı önemsemekte ve bunun ulusal bir siyaset olmasına çalışmaktadır, o halde neden şehitlerimizi derhal kendi siyasi çıkarı için kullanma teşebbüsünde bulunmakta, muhalefeti ötekileştirmekte, hatta muhalif siyasetçilerin şehit cenazelerinde atağa uğramalarını adeta teşvik etmektedir?
Yedincisi, Türk düşmanı Suudların Hükümdarı için üç gün yas ilan eden, Filistin için, Mısır için gözyaşı döken devlet kurmayları çok şehidimiz varken neden Ulusal Yas ilan etmemekte ve böylelikle tüm toplumu ulusal bir gayede bir ortaya getirmeye çalışmamaktadır? Yoksa onlara fayda sağlayan toplumsal bütünleşme değil de cepheleşme midir?
Evet, bu soruları soracağız zira size güvenmiyoruz. Sizin şehitlerimize hakikaten üzüldüğünüze de inanmıyor, sizi, siyasi rantı her şeyden çok önemsediğinizi bilecek kadar tanıyoruz. Üstelik, Erdoğan’ın 11 yıl evvelki kelamlarıyla tabir edersek “Her yıl belirli sayıda şehit vermeyi, büyük bedeller ödemeyi sineye çeken, kabullenen bir anlayışın, ne insani ne de vicdani olduğunu” da biliyoruz.
Karşımızda, yıllardır tek vaadi güvenlik olan fakat bunu da sağlamayı beceremeyen bir iktidar var. İnsanlarımız ölüyor, canlarımız gidiyor ve bizden sorgusuz sualsiz iktidarın ardında hizalanmamız bekleniyor, “Şehitler varken siyaset yapılmaz” denerek soru sorma hakkımız bile elimizden alınmak isteniyor. Hayır, siyasetin yapılacağı vakit tam da bu vakittir. Siyaset boş polemik yeri değildir, hesap sorma ve tahlil bulma makamıdır. Hasebiyle bahisle ilgili yetki sahipleri sorumluluklarının gereği olarak sorulara yanıt vermek, vatandaşları aydınlatmak ve ihmaller olduysa hesap vermek durumundadır.
Soran ve sorgulayan bir halk otoriter ve yoz bir iktidarın en büyük kaygısıdır. Soru soracağız, sorgulayacağız ki yeni şehitler gelmesin, pırıl pırıl gençlerimiz terör hücumlarına kaybedilmesin. “İnsan ölsün ki devlet yaşasın” diyen anlayışın değil, “İnsanı yaşat ki devlet de payidar olsun” diyen bakış açısının temsilcisi olmak ve bunun gereğini yapmak zorundayız.
