Beş altı yıl kadar önceydi. Sevgili arkadaşım Ayşim’le “ya bişeyler yapalım” diye konuşuyorduk. Yok hayır! Göbek atalım falan demedik! Tunceli’ye gitmeye karar verdik.
Elazığ uçağında yanımızdaki genç bayanla malum sohbet muhabbet. Yok hayır! Sohbet ve dehşet.
Genç bayan Aleviymiş. Eşi de Sünni. Nasıl olmuşsa aileler beraberliklerini bozmamış. Evlenmişler. Ortada görünür bir sorun da yokmuş. Lakin..
Sonrasını onun anlattıklarının bir özetiyle getireceğim:
“Önceleri hiç dikkatimi çekmedi. Zira her seferinde bir mazereti oluyordu. Midesini üşütmüştü.. Öğlen yemeğini çok geç yemişti, acıkmamıştı.. Mesela patlıcan ona dokunuyordu.. Hasılı bizde yemek yemiyordu. Anlamaya başladım lakin üstüne gitmedim. Yıllar sonra neredeyse yatalak hale gelince, kızlarının eşleri de istemeyince yanımıza aldık. Bir arada yaşamaya başladık. Bir gün banyo yaptırıyorum. Üzerimde ince bir kombinezon var. Baktım belirli etmemeye çalışarak inceliyor. Üsteleyince anlattı. O güne kadar ‘Aleviler’in kuyrukları var’ diye biliyormuş. Yalnızca o değil, ‘Aleviler’in elinden yemek yenmez’ diye de inanıyormuş.”
*. *. *
Koç Üniversitesi yurdunda yaşanan vahim olay hatırlattı bunu. “Hem Kürt hem Aleviymiş” diye hücuma uğrayan, ütüyle azap yapılan genç hatırlattı.
Uçaktaki genç bayanın kayınvalidesi muhtemelen eğitimsiz, kulaktan dolma saçma kıssaları gerçek ve daha değerlisi İMANDANDIR diye düşünen bir kadıncağızdı.
Ya Koç Üniversitesi öğrencisi? Onun mazereti nedir sanki?
Sorduğuma bakmayın. Bunun mazereti falan olmaz.
Hele 2. Dünya Savaşı’ndan onca yıl sonra, Nazi ideolojisinden derleme iğrenç fikirler saçması ne anlaşılabilir ne de bağışlanabilir.
Kürt – Alevi gence diyor ki saldırgan, “Sen UNTERMENSCH’sin. Yazgı olarak da Musevilerle birbirinize çok benzeşiyorsunuz.”
Untermensch; yani ALT İNSAN.
Hitler, bu saçmalıkla milyonlarca kişiyi katletti. Sırf Musevileri de değil. Çingeneleri.. Sırpları.. Siyahları..
Düşünün. Hitler 79 yıl sonra bu topraklarda hortlamış. Ülkenin en seçkin üniversitelerinden birinde bile kendisine yandaş bulmuş.
Fena değil.. Çok kötü, çok vahim.
Elbette Hitler’in vahşeti bir sefer daha uygulanamaz. Fakat bu topraklarda düşmanlıklar “kutuplaşma” hududunu bu türlü aşıp, ideolojik / politik olarak Nazi klasmanına yükseliyorsa.. Eyvah ki eyvah!
*. *. *
Çözüm sürecinin nasıl -ve kimlerin gayretiyle- berhava edildiğini biliyoruz. Bugün bu hususta iki çift laf edenin terörist damgası yediğini de.
Dün Medya Mahallesi’ne 5 program durdurma cezası geldi.
Aslında program çoktan durduruldu. Bir gece vakti bir kaşık suda fırtına kopartıldı, troller fazla mesai yaptı. Sabahına Medya Mahallesi tarihe karıştı. Münasebet? Terör propagandası yapmışım.
Bu meslekte, bu hayatta bunu deneyimlenmek de varmış! Gerinizde daima bir siyah gölge.. Üzerinize çullanmayı bekliyor.. Onların size ve topluma dayattığı kelamlık dışındaki rastgele bir söz gölgenin sizi yutmasına yetiyor.
Mesela..
Kürtler, Aleviler demişken Selahattin Demirtaş’tan bahsedeceğim. Biliyorum ki yazıya gelecek kimi yorumlarda, sadece bu nedenle “terörist” ilan edileceğim.
*. *. *
Selahattin Demirtaş’ın babasıyla vedalaşamaması çok dokundu.
Ben gözlerini kapayıp yanaklarını okşayarak uğurlamıştım babamı. Yanındaydım. Yanındaydık.
Demirtaş için “Hapse atmak yetmez.. Türkiye’nin öteki ucuna gönderin” diyen kimdi bilmiyorum. Ancak bu konuda adaletten, yargı sürecinden falan bahsedilemeyeceğini biliyorum. Çocuklarınız, eşiniz.. Ve yaşları nedeniyle onca yoldan gelemeyen anne babanız..
AKP diyenlere kızıp Adalet ve Kalkınma Partisi denmesini isteyenler! Hangi adaletten kelam ediyoruz sanki?
Can Atalay iki AYM kararına karşın hala içerde. Osman Kavala, “98 yaşındaki annesini göremeden kaybedeceğini” düşünüyor. 28 Şubat diye içeri atılan emekli generaller yavaş yavaş ölüyor.
Adaletmiş!
*. *. *
Sadiye Demirtaş.. Selahattin Demirtaş’ın annesi.
Eşi, Tahiroğlu Demirtaş’ın mezarı başında şöyle veda etti:
“Tahir, bak, Münker Nekir (kabirde sorguya çeken melekler) geliyor. Korkmayasan.. Her şeyini İFADENİ inşallah veresen..”
Her müslümanın inandığını tekrarlıyordu Sadiye Hanım. Fakat bir sözcük vardı ki, pek az kulağın duyduğunu seslendiriyordu: İFADE!
Kabirden evvel nerelerde, hangi şartlarda, hangi tezlerle, kimler tarafından kimbilir nasıl alınan tabirler..
Sadiye Hanım, söylediklerinden anlaşılıyor ki kabirdeki sorguya güveniyor. “Doğruyu söylersen korkacak bir şey yok” diye düşünüyor.
Acaba birebir şeyi bu dünya için düşünüyor mu bilmiyorum.
Aslında merak da etmiyorum.
Başınız sağolsun Sadiye Hanım, Selahattin Beyefendi.
