İktidarlar için iki yol vardır. Bu iki yoldan hangisinin tercih edileceği o noktadan sonra o ülkenin demokrasisini mi koruyacağını yoksa otoriter bir idareye mi evrileceğini belirler. İktidarda olmanın maliyeti, iktidarda olmanın avantajlarını aştığında iktidarda bulunan parti demokratik yollarla ve adil bir seçimle iktidarını devreder. Bu, demokratik yoldur. İkinci yolda ise iktidarlar, iktidarın artan maliyetine katlanmamak için muhalefeti boğma yoluna girişir ve demokrasinin alanını daraltırlar.
2018 Seçimlerinden beri gelinen noktada iktidarda olmanın negatif maliyetinden ziyadesiyle mustarip olan mevcut iktidar ise bu maliyete katlanmamak için bir yandan muhalefetin siyaset alanını kısıtlarken, öbür yandan ise muhalefeti “Türkiye düşmanı şer odaklarıyla işbirliği” yapmakla suçlayarak onu marjinalize ve hatta neredeyse terörize etme eğilimindedir.
Bunun demokrasimize ve toplumsal barışımıza verdiği ziyan bir yana, Türkiye’nin ulusal çıkarlarına verdiği önemli ziyanlar da gayretidir.
Peki nasıl?
Sizlere dört olay hatırlatacağım:
Die Welt gazetesi muhabiri Deniz Yücel olayı: “Elimizde manzaralar, her şey var. Bu tam bir casus terörist” ve Almanya’ya iadesi hakkındaki soruya “Hiçbir surette olmayacak, ben bu makamda olduğum sürece asla” tabirlerini kullanmış, lakin Deniz Yücel, Almanya’ya iade edilmişti.
Rahip Brunson hadisesi: Cumhurbaşkanı Erdoğan, “Bu can bu vücutta, bu yoksul bu misyonda olduğu sürece o teröristi (Rahip Brunson) alamazsınız” demiştir. Akabinde Fetö elebaşı Gülen’in iadesi karşılığında bir pazarlık kozu olarak kullanmaya çalışmış, lakin Rahip Brunson, ABD’nin uyguladığı yaptırımlar, F-35 kapsamından çıkartılma tehditleri ve yeni yaptırım dertleriyle ABD’ye teslim edilmişti.
BAE ve 15 Temmuz olayı: “Darbe teşebbüsü olduğu vakit Körfez’de kimlerin buna sevindiğini, nasıl paralar harcandığını çok yeterli biliyoruz” açıklamasının gayesinin BAE olduğu öne sürüldü. Yenişafak muharriri Mehmet Acet, BAE’nin darbe teşebbüsü için 3 milyar dolar aktardığını yazdı. Acet, bu tezine kaynak olarak da Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu’nu gösterdi.
Cemal Kaşıkçı hadisesi: Cumhurbaşkanı Erdoğan “Her şeyden evvel bu cinayet, Suudi Arabistan toprağı sayılan Konsolosluk binasında işlenmiş olabilir lakin unutulmamalıdır ki burası Türkiye Cumhuriyeti’nin sonları içindedir. Ayrıyeten Viyana Mukavelesi ve başka milletlerarası hukuk kuralları da bu türlü yabanî bir cinayetin soruşturulmasının ‘diplomatik dokunulmazlık zırhı’nın altına gizlenmesine müsaade vermez. Biz, hudutlarımız içinde işlenen bu cinayeti elbette tüm boyutlarıyla araştıracak, soruşturacak ve gereğini yerine getireceğiz” demiş, fakat Kaşıkçı evrakı Suudi Arabistan’a devredilmişti.
Öyle ki Suudi Arabistan ziyareti esnasında Suudi yetkililer, “Erdoğan’ın bize daha çok muhtaçlığı var, ticaret şartlarını biz belirleyeceğiz” halinde tabirler kullanarak, Türkiye’nin ulusal çıkarlarıyla iktidarını devretmek istemeyen ve demokrasiyle ortasındaki bağ sorunlu olan mevcut iktidarın ortasında aksi orantı olduğunu bizlere göstermişti.
Peki, ne demek istiyorum? Dün yaşanan maç rezaletindeki sessizliğin nedeni, kuyruğun baştan kaptırılmış olması olabilir. İçeride muhalif Türklere milliyetçilik propagandası yapan iktidarımız, dışarıda ecnebiye süt dökmüş kedi yani. Bu bana Uğur Mumcu’nun şu cümlelerini hatırlatıyor:
“İçerde muhafazakârlık, milliyetçilik edebiyatı, dışarıda boynu bükük kredi dilenciliği! (…) Devlet kredileri ile palazlanan türedi şirketler; bu şirketler ile el ele dinî tarikatlar (…) Ve sonra artırım… İğneden ipliğe, akla ne gelirse, ona artırım…”
Öte yandan, seçim odaklı maddi korkularla dün söylediğini bugün yutan mevcut iktidar, haklı ya da haksız kriz yaşadığı tüm ülkelere de Türkiye’deki yargı kararlarının maddi karşılıklarla etkilenebileceğini göstermektedir. Hatta tarihte bir kez yaşayacağımız 100. yılda dahi oynanacak bir finali satılığa çıkarabilmektedir yeniden tıpkı “yerli ve milli” iktidarımız…
Burada o kadar ileri gidebilmektedir ki “İstiklâl Marşı okunmasın, Atatürklü tişört giyilmesin” dendiğinde masadan kalkacak iradeyi göstermek yerine, pazarlığa oturmayı tercih etmektedir. Üstüne Suudi polisinin futbolcular Atatürklü tişörtlerle alana çıkmasın diye soyunma odalarında konuşlanmasına bile ses çıkarmamaktadır. Tüm bunlar, elbette bir devletin egemenlik haklarının ihlal edilmesidir. Münasebetiyle dünkü hadiseyi futbola indirgemeyip, sorunun bu iktidarın demokrasi anlayışında düğümlendiğini anlamamız gerekir.
Bunu bu türlü anladığımız andan itibaren ise artık tek bir soru vardır: Bir ülke için demokratik yollarla iktidarını muhaliflerine devretmemek uğruna ülkenin egemenlik haklarını öteki ülkelere devreden bir iktidardan daha büyük bir beka tehdidi olabilir mi?
