Olay, 9 Nisan 2006’da meydana geldi. Buca ilçesinde oturan Saim- Bedriye Taşçı (50) çifti, ailece Kaynaklar bölgesindeki piknik alanına gitti. Gün boyunca piknik yapan, oyunlar oynayan Taşçı ailesi, akşam saatlerinde konuta dönmek üzere hazırlık yaptığı sırada, o vakit 5 yaşında olan kızları İlayda’nın olmadığını fark etti.
Kendi gayretleriyle arama yapan ikili, jandarma grupları de takviye oldu. Yol üzerindeki güvenlik kameralarının kayıtlarına bakılırken, köpeklerle piknik alanında günlerce arama yapıldı. Çok sayıda ihbarın kıymetlendirilmesine karşın bir sonuç alınamadı. Buca ilçesindeki polis okulunda personel olarak çalışan baba Saim Taşçı, olayın üzerinden 18 yıl geçmesine rağmen acılarının tazeliğini koruduğunu söyledi.
‘YETKİLİLERDEN HALA YARDIM BEKLİYORUM’
Hala kızından bir haber alamadıklarını anlatan Saim Taşçı, “İnşallah en kısa vakitte tahminen kendisi çıkar bizi bulur. O vakit keyifli oluruz. Yetkililerden hala yardım bekliyorum. Olayın tekrar gündeme gelmesini istiyorum. Şu anda bir gelişme yok. Ne bir görgü şahidi ne bir şahit var. Ellerini vicdanlarına koysunlar zira kesinlikle orada birisi, bu çocuğu gördü. Umudumuz hala var. Çocuğumun yerini söylesinler, kimseden davacı olmayacağım. Kâfi ki bizim bu ateşimizi söndürsünler. 18 yıldır her gün yüreğimiz yanıyor. Yalnızca bir gece bizim yerimize kendilerini koysunlar. Bize bir telefon açsınlar, çocuğun burada desinler. Gidip onu alayım, davacı bile olmayacağım” diye konuştu.
‘SOKAKTA GÖRSEM BİLE TANIMAM’
İlayda kaybolduğu günden beri ağır biçimde arama çalışması yaptıklarını belirten 3 çocuk babası Taşçı, “Baba olarak gereken bütün teşebbüsleri yaptım. Bugün benim başıma gelen yarın diğerinin başına da gelebilir. İlayda o vakit 5 yaşındaydı. Şu anda 23 yaşında. Sokakta görsem bile tanımam. Lakin o bizi bulabilir ya da onu götüren geri getirebilir. İlayda’nın kaybolduğu yere artık kimse gitmiyor. Orada hiçbir Allah’ın kulu yok. Artık ailece kalabalık yerlere ayda, yılda 1 defa gidebiliyoruz. Gittiğimiz vakit aklımıza İlayda geliyor. Daima konutumuzda oturuyoruz. Pikniğe gidemiyoruz ancak umudumuzu kaybetmedik. Çocuğumuz 1 gün gelecek fakat ne vakit? Yalnızca ölmeden çocuğumu görsem, o bana kâfi. Tek umudum bu. Onun yokluğunu daima hissediyoruz” dedi.
’18 YILDIR MEYYİT GİBİYİZ’
