Dün akşam saatlerinde Kuzey Irak’ta altı şehit ‘daha’ verdiğimizi öğrendik. Lakin o an emindik, kaybımızın daha büyük olduğuna! İki hafta evvel de tıpkı saatlerde bir ileti düşmüştü telefonuma, “7 şehidimiz var, durum çok fena” denen notta kayıplarımızın isim listesi bile vardı. Çabucak haber kanallarına ve toplumsal medyaya şöyle bir göz attım lakin hiçbir yerde haber yoktu. Fakat birkaç saat sonra ‘üç şehit’ haberi ekranlarda uzunluk göstermeye başladı. Geç saatlerde şehitlerimizin sayısı yediye, sabahleyin ise 12’ye yükseldi. Dün akşam da ‘altı şehit’ diye başlayan haberler sabaha dokuzu buldu. Istırabımı anlatabilecek o kelimeyi bilmiyorum. Şehitlerimizin bizim güzel dileklerimize muhtaç olmadığı malumdur ancak hepsine Allah’tan rahmet, ailelerine ve milletimize baş sıhhati diliyorum.
CEVABINDAN KORKTUĞUMUZ SORULAR
Tam da bugün cüretle ve yüksek sesle tekrar sormamız gereken sorular var. Sorumlulardan yanıt almak mümkün olmasa da en azından bu soruları unutturmamak genç yaşında toprağa karışanlara borcumuzdur. Mesela neden aylarca tek bir kurşun sesi duyulmazken her seçim öncesi şehit vermeye başlıyoruz? CHP, Kürtlerin partisine bir adım yaklaştığında PKK neden bundan rahatsız oluyor ve silaha sarılıyor? Güneydoğu sonumuzun öte tarafında dizilen terör kamplarının tabanına ‘geçici üs’ diye neden çadır kentler kuruluyor? Bu kar kıyamette çocuklarımızı neden o çadırlara dolduruyorlar? Bölgeyi bilen emekli kumandanlar toplumsal medyada ve ekranlarda haklı olarak isyan ediyor. Pekala lakin komandoların yaşayabileceği o güçlü ömür şartlarına neden kontratlı erleri sürüyorlar? Bu zulmü, “Askerlik yan gelip yatma yeri değildir” anlayışı mı besleyip büyütüyor? Bunlar aslında karşılıklarını bildiğimiz lakin birilerinden açık açık duymaktan korktuğumuz sorular… Zira yanıtlarını duyarsak ne yapacağımızı bilmiyoruz. Haydi daha açık yazayım; kimsede bir şey yapacak cüret kalmadı!
‘ATEŞ’ NASIL DÜŞER İNSANIN İÇİNE?
Önceki akşam terör örgütü PKK, Kuzey Irak’taki Metina kampı yakınlarında Kırklareli 41. Komando Tugayı’nca yeni oluşturulan üs bölgesine ağır silahlarla saldırdı ve dokuz vatan evladını şehit etti. Acının bir defa daha sıvasız meskenlere yağdığını bilmenin utancıyla kıvranıyorduk ki… Şehitlerimizden piyade kontratlı er Müslüm Özdemir’in ailesinin Kahramanmaraş’ta çadırda yaşadığını öğrendik. Şehidimizin meskeni 6 Şubat sarsıntılarında yıkılmış ve ailesi bir yıldır çadırda yaşıyormuş. Evlatları Kuzey Irak dağlarında üşürken ailesi de Maraş’ta üşüyormuş! Halbuki bir yıldır elleri, ayakları, sırtı soğuktan ürperen bir annenin yüreğine düşmüş o ateş! Siz bilenlerden misiniz; ateş nasıl düşer insanın içine? Ben o hissi hayatımda bir kere yaşadım ve hiç unutamadım. Birden boğazınızda beliren bir hâr yavaş yavaş gırtlağınızdan midenize akar. Ve o ateş ‘düşerken’ dokunduğu her yeri asit üzere yakar. Yaşamamanızı dilerim lakin hangi fâni bundan kaçabilir? Ne vakit bir şehit haberi duysam; birinin annesi, babası, eşi, kardeşi, evladı öldü deseler; o ateşin içime düştüğü anı hatırlarım. Okuyoruz akşamdan beri, şehit ailesinin çadırına ısıtıcılar gönderilmiş, üstüne Türk bayrağı asılmış. Aileye konut almak için seferber olan sanatkarlar var. En azından süratle bir konteynır yetiştirmek için çırpınanlar da! Hepsi sağ olsun… Lakin bir evlat alıp bir bayrak verince o ateş sönmüyor! 40 yıldır biz ne anaların buz kesen ayaklarını ısıtmayı ne yanan yüreklerini söndürmeyi başarabildik. Binlerce gencimiz öldü, “Vatan sağ olsun” dedik geçtik. Boğazımız 40 düğüm lakin “Başımız sağ olsun” diye kendimizi kandırıyoruz. Terör, ülkemizi avcunda oynatanların oyuncağı epey ne vatan sağ kalabilir ne başımız!
