Toygun ATİLLA yazdı
Uçak dolu değildi. Ön koltuklarda boşluklar vardı.
Havalandıktan kısa bir müddet sonra 5 D koltuğunda kızı ile birlikte seyahat eden Türk bayan yolcu hostesi yanına çağırdı.
-Öndeki 1 numaralı koltukta oturmak istiyorum.
-Tabi hanımefendi, sizi alalım. Yalnız inişte yerinize geçmenizi rica ediyorum, istikrar sorunu yaşamamamız için.
-O sarışın Rus bayanı öne aldınız lakin. Anlamıyorum sizin yabancı hayranlığınızı.
-Efendim, sizden evvel söylemişti kendisi. Ayrıyeten sizi de almayalım demiyoruz ki. Bi de unutmadan o hanımefendi Rus değil Türk…
-Yok canım ne münasebet. İstemiyorum. Bu türlü hizmet olmaz olsun. Ayrıyeten neden kabin amiri Rus ve İngilizce anons yapıyor ?
-Mesele nedir tam olarak anlamadım hanımefendi ? Yer değiştirmek istediniz, ben de size yardımcı olmaya çalıştım. Tam olarak problem nedir ?
-Ben THY konforunda Anadolu Jet ile uçmak için bilet aldım. Kaptan pilot yabancı, kabin amiri Rus, anonslar İngilizce. Bu yabancı hayranlığınız ve aldığım hizmet beni rahatsız ediyor.
-Hanımefendi Anadolu Jet olarak X havayolları firması ile mutabakatımız var. Bu uçak onlardan kiraladığımız uçak. Uçak onların olduğu için kabin amirleri onlardan oluyor. Ayrıyeten bizlerde buradayız. Bakın sizinle ben muhatap oluyorum.
-Ben o Rus bayanın sesini duymak zorunda mıyım ? Bu nasıl bir yabancı hayranlığı ?
-Hanımefendi, kabin amirimiz Rus değil, İtalyan… Bir şikayetiniz varsa lütfen form doldurun. Ayrıyeten ben de şikayetinizi yazılı olarak bildireceğim.
Hostes ayrıldığında bayan söylenmeye devam ediyordu.
Yanında seyahat eden bir diğer yolcuya durumu anlatıp, konuşuyordu da konuşuyordu.
Hostesler servis için geldiklerinde bayan yolcu yeniden rahatsızdı.
-Bu sandviçte nedir ? Öndeki yabancılara yemek verdiniz ? Bize neden vermiyorsunuz ? Her yerde bu ayrımcılığı, yabancı hayranlığınızı anlatacağım, toplumsal medyadan yazacağım.
-Hanımefendi, bu yemekler uçuştan evvel bilet alırken sipariş verip ek ödeme yapan yolcular için. Rastgele bir ayrımcılık yok. Siz de sipariş etseydiniz size de verilirdi.
Yaklaşık 3 saatlik boyunca keder yandı, durdu. Yanındaki yolcuya anlattığına nazaran kendisi Türkiye’de öğretmenlik yapıyordu. Bir yakınını ziyaret için kızı ile birlikte sömestre tatili için Almanya’ya gidiyordu.
Uçaktan indiğimde toplumsal medyada olup bitenlere bir göz atayım istedim.
Suça karışan bir Suriyeli haberi üzerinden kimi toplumsal medya kullanıcıları yazıp çiziyordu.
“Sığınmacı istilası” vb. tabirlerle Türkiye’ye gelmek zorunda kalan yabancılara öfkelerini yansıtıyorlardı.
Tam o sırada çağırdığım UBER geldi.
Berlin’de gideceğim adrese beni götürecek olan UBER şoförü Ömer, Lübnan’lıydı.
Yarı Türkçe yarı İngilizce sohbete koyulduk.
Ülkesindeki savaş ortamında kaçıp, ailesi ile birlikte Almanya’da bir hayat seçmişti.
Gece gündüz çalışıp ülkesinde huzurlu bir ortam olduğunda yurduna geri dönmek tek hayaliydi.
Hatta çalışıp kazandıkları ile kendisine iki katlı çok da hoş bir mesken yaptırmıştı.
Fakat…
O mesken, geçtiğimiz aylarda İsrail bombardımanlarından nasibini almıştı.
Yerle bir olmuştu.
“Bütün hayallerim birikimlerim yok oldu” derken gözünden iki damla yaş süzüldü.
Bir öbür ülkede yaşamak tercihi değil zorunluluğuydu.
Ömer’in öyküsünü dinlerken başımda toplumsal medya paylaşımlarındaki “Sığınmacı istilası” lafı dönüp duruyordu.
İşverenler Dünyası haber merkezindeki arkadaşlarıma ileti yazdım. “Bu “sığınmacı istilası” lafı ne kadar faşistçe ve o derece de ırkçı. Bence bu bahiste bir haber evrakı hazırlamalıyız”
Arkadaşlarım da benimle tıpkı fikirdeydi.
Ortadoğu üzere bir coğrafyada yaşayıp, ülkenize mecburiyetten gelmek zorunda kalanlar için “sığınmacılara” kara çalmak, nefret etmek, çok acı ve ironik değil miydi ?
Her an tıpkı bahtı yaşayabileceğimiz bir ortamda…
Sakın yanlış anlaşılmasın. Sığınmacılar konusundaki politik hal, kentlere yerleştirmelerindeki kontrolsüzlük, denetimsizlik üzere sıkıntılardan bahsetmiyorum.
Elbette tüm bunlar tenkit hususudur. Eleştirilmelidir de…
Bahsettiğim insani bir durum…
Ayrıca şunu da es geçmeyelim.
İstilacı dediğimiz o yabancılar, şu anda ülkedeki bir çok ekonomik alanda Türkiye’nin can simidi olmuş durumda.
Çobanlar, hayvancılıkla, tarımla uğraşanlar, dokumacılık kesimi, konfeksiyon atölyeleri…
Daima beğenmediğimiz istilacı dediğimiz o insanlardan oluşuyor maalesef…
Eğer eleştirmek istiyorsak, orta eleman istihdamı konusunda bugüne kadar yapılmayanları, meslek okullarının işlevsizliğini ve istihdama etksizliğini konuşalım.
Eleştireceksek şayet, mantar üzere açılan özel üniversitelerin yerine, bir prensibe ve hedefe yönelik meslek yüksekokulları açmayarak buraları özendirmeyerek iktisadımızı atıl duruma getirmemizi konuşalım.
Neyse…
Bu hisler içinde Berlin’de vitrinlere baka baka yürüyorum.
Karşıma çıkan müzik aletleri satan bir dükkanının camında kocaman bir etiket, “Burada ırkçılık ve nefretin yeri yoktur”
Bir seyahatte ne çok şeyle karşılaşıyorum.
İstanbul’a dönüş yolundayım.
Berlin Havalimanı’nda…
Son dakika haberi İstanbul Sarıyer’den geliyor.
Pazar ayini için kilisede bulunan bir yurttaşımız kar maskeli iki kişi tarafından öldürülüyor.
“Irkçılık ve nefretin yerinin olmadığı” bir dünya diliyorum…
patronlardunyasi.com
