İstanbul’un Maltepe ilçesinde evvelki gün bir AVM’de “Açım, çocuklarım aç, borcum var” diyen vatandaşın canına kıyma teşebbüsü toplumsal medyada yankı bulmuştu. Çok sayıda kemiği kırılan ve hala ağır yaralı biçimde hastanede tedavisi süren 42 yaşındaki Yılmaz Çakır’ın kağıt toplayıcısı imamı nikahlı eşi Leyla Gedik, yaşadıkları dertleri, içinde bulundukları durumu anlattı.
“FAKİRİN HALİNDEN ANLAMIYORLAR”
İstanbul’un Pendik ilçesinde yaşayan 39 yaşındaki 4 çocuk annesi Leyla Gedik, akşamları kağıt toplamaya çıktığını, marketlerden kapıya koyduğu, tarihi geçmiş eserleri alıp onları çocuklarına yedirdiğini söz ederek şunları söyledi:
“Birisi ona besin yardımı yapacakmış o yüzden oraya gitti. Sonrası ne oldu, nasıl oldu bilmiyorum. Oraya çıkmış. Tabipler eşimin düştüğünü durumunun çok berbat olduğunu söylediler. Sonrası hastaneye gittim eşimin her tarafı kırık. Ayaklarında, belinde kırık var. Yürümeyecek hala gelmiş. Tabipler ‘Yürüyebilir ancak bir mucize’ diyorlar.
Eşim utangaçtı biraz. Kendinden utanıyordu çalışamıyor diye. İş bulacaktı lakin psikolojisi bozuktu. Onun için hakikat düzgün bir iş bulamadı. Daha evvel hamallık yapıyordu. Benimle kağıt toplamaya çıkıyordu. Akşamları olduğu vakit ikimiz kağıt toplamaya çıkıyorduk. Rahatsız olduğu için ben gidiyordum onunla. Devlet büyüklerime ne söyleyeyim ablam. Yoksulun halinden anlamıyorlar. İşte biz bu durumdayız, onların karnı tok sırtı pek. Ne diyeyim ki onlara. Kağıt toplamaya çıkıyorum fabrikaya veriyorum.
Günlük 100 TL, 120 TL para veriyorlar. Yani ne kadar çok toplarsak o kadar çok kazanıyorsun. Çok toplarsam çok, az toplarsam az. Bel fıtığı ve boyun fıtığım var hastayım ancak kağıt toplamaya çıkıyorum. Sıkıntı oluyor işte. Yeniden eşim benimle gelip kağıt toplamaya geliyordu, artık o da gelemez. Ne yapacağımı şaşırdım.
Kime bağırsan, kime sesini duyursan, kimse yardım etmez herkes kendi sıkıntısında. Allah çocuklarıma sağlıklı ömür versin. Ben çalışarak çocuklarıma da bakarım.
“DEVLET KESİYOR, VERMİYOR BİZE”
Borcumuz var, maddi durumuz uygun değil. Ben çocuklarıma toplumsal yardım alıyorum. Evvelden bir tane otomobil almıştık kağıt toplamak için onu sattık. Borçlar üst üste katlandı, biz de yatıramadık. Çocuklarımın aldığı maaşın içinden devlet kesiyor, vermiyor bize. Kağıt toplayarak geçiniyoruz.
Bir de bu mesken 750 TL idi artık 2 bin TL oldu. Vallahi akşamları oldu mu kağıt toplamaya çıkıyorum. Marketlerde tarihi geçmiş eserleri atıyorlar onunla geçiniyoruz Allah’ıma bin şükür. Maddi ıstırabımız var, bir de biraz borcumuz var. Ne yapacağımı şaşırdım. Bir de eşim bu hale geldi hiç çalışamaz zira her tarafı kırık platin koymuşlar. Bir daha çalışamaz eşim.”
