90’larda çocuk olmak her akşam yemeğinde haberleri izlerken Türk bayrağına sarılmış ‘abi’ler için ağlamak demekti. Terör nedir, terörist nasıl bir şeydir, terörü bitirmek mümkün müdür şimdi bilmiyordum lakin bir yuvaya ateş düştüğünü, bir sofradan bir tabağın eksildiğini bilmek boğazımın düğümlenmesine yetiyordu. Biz kentlerde huzur içinde yaşayalım diye dağ başında gencecik bir delikanlı hayatını kaybettiği için çok utanırdım. Daima birlikte utanırdık! Şehit olan asker için, şehidin eşi ve çocukları için, şehidin tabutunu taşırken gözyaşı döken diğer bir asker için daima birlikte ağlardık. Annem, “elleri kırılsın” kederi, babam “vatan millet düşmanları” diye devam ederdi. Yıllar geçti, değişen tek şey oldu. Şehitlerimiz bizim nesil için bir ‘abi’ değil ‘evlat’ yaşındalar artık!
Bu süreçte gözlerimiz nelere tanıklık etmedi ki? Jandarma Genel Kumandanı Eşref Bitlis’in, İncirlik Üssü’nden kalkan ABD uçaklarının PKK’ya yardım dağıttığını ve ‘Çekiç Güç’ kuvvetlerinin Türkiye’den ayrılması gerektiğini söyledikten sonra bir uçak kazasında ölmesini mi görmedik? Ulusalcılıkta kimseyi yanına yaklaştırmayan Doğu Perinçek’in Bekaa Vadisi’nde PKK Elebaşı Abdullah Öcalan’la kol kola yürüdüğüne mi hayret etmedik?
Bir sabah birden isminin “Ergenekon Terör Örgütü” olduğunu öğrendiğimiz yapının, PKK’yı yönettiğini söylediler. Özel yetkili savcılar Doğu Perinçek’le birlikte eski Genelkurmay Lideri ve emekli Orgeneral İlker Başbuğ, emekli Tuğgeneral Veli Küçük, emekli Jandarma Genel Kumandanı Orgeneral Şener Eruygur, emekli Birinci Ordu Kumandanı Hurşit Tolon ve sayısız generali ve amirali “terörist” ilan ederek tutukladılar. Güya Ergenekon, PKK’yı tasfiye etmek yerine başkanlık kuruluna genç subayları yerleştirmeyi planlıyordu. Eski bir terörist ise Öcalan’ın yıllardır iki asker (Levent Ersöz ve Hasan Atilla Uğur) tarafından kullanıldığını söylüyordu. İddianameye nazaran bu iki örgüt ortasındaki derin ilgi, PKK’nın kurulduğu günlere kadar gidiyordu ve bu ilgiyi sağlayan da Perinçek’ti. Birkaç yıl geçtikten sonra asıl bu soruşturmayı yürüten savcıların ve o davalara bakan yargıçların “terörist”, generallerin “mağdur” olduğuna karar verildi. Bir sefer daha dümeni kıran Perinçek, özgürlüğüne kavuşunca soluğu Cumhur İttifakı’nın saflarında aldı. Ergenekon davasının sembol teğmeni Mehmet Ali Çelebi ile birlikte!
Yirmi bir yıldır ülkemizi yöneten Recep Tayyip Erdoğan’ın şehitlerin akabinde, “Askerlik yan gelip yatma yeri değil!” dediğini duymuşluğumuz da var. Tahminen bundandır, Kuzey Irak dağlarındaki kara gömülmüş çadırlarda Sarıkamış’ı yaşayan evlatlarımız için ortalığı ayağa kaldırmayışımız!
40 yıllık kanlı döngü
2013-2015 ortasında yapılan tüm yanılgılara karşın “açılım” sürecinin muvaffakiyetle tamamlanmasını, akan kardeş kanının durmasını hangimiz istemedik ki? PKK’nın silah bırakma ihtimali, oğul sahibi hangi annenin yüzünü güldürmedi?
Ağustos 1984 akşamı başlayan PKK terörü, 2024’te 40 yılı geride bırakacak. Güvenilirliğinden emin olmamakla birlikte internetteki sayılara nazaran 40 yılda yaklaşık 9 bin asker, polis ve korucu, 16 bin sivil ile 107.500 PKK’lı hayatını kaybetti. Terör örgütü PKK, bu 40 yılda, bayan, çocuk hatta kundaktaki bebeklere bile acımadı. Birçok analar evlatsız, birçok evlatlar anasız babasız kaldı. Vara vardığımız yer koca bir hiç!
Akşam haberlerini izleyen herkes biliyor. “Bir asker şehit” ise haberde ismi bile anılmıyor. Üç şehidimiz varsa isimlerini, beş şehidimiz varsa fotoğraflarını ekranda görüyoruz. Şehit sayısı onu geçerse “büyük acımız” birkaç gün haber bültenlerindeki yerini koruyor. Sonra ülkemizin çıldırmış gündemi şehitlerin yüzlerini siliyor, unutturuyor. Derken bir öteki sıvasız balkona bir öbür şehidin bayrağı asılıyor. Gönlünün fidanını toprağa diken bir öbür babanın titreyen dudaklarını zapt edemeyişini, bir diğer ananın gözlerinde acının donup kalışını, bir öteki evladın bir öteki tabuta sarılıp ağlayışını izliyoruz. Sonra devam! Bu kanlı döngü 40 yıldır sürüyor.
PKK terörü, bu ülkede siyasetçilerin meselesiymiş üzere 40 yıldır tahlil siyasetçilerden bekleniyor. Siyasetçilerse onu bir koz olarak kullanıyor. Ne gariptir, daima seçimlerden evvel azıyor bu terör canavarı!
Peki ya barış? O, bu ülkeye fakat “halk” talep ederse gelecek. Ve ne yazık ki halkımız hiç olmadığı kadar paramparça…
