864 yılında Fuji Dağı, altı ay süren şiddetli bir patlama yaşadı ve tüm köyleri gömdü ve ardında devasa bir sertleşmiş lav alanı bıraktı . Geçtiğimiz 1000 yıl boyunca, karla kaplı yanardağın gölgesindeki lav alanı yahut orman tabanı üzerinde karmaşık bir orman büyüdü. Resmi ismi Aokigahara’dır, lakin birden fazla Japon ona “ağaç denizi” manasına gelen jukai ismini verir.
Aokigahara, kırsal Yamanashi vilayetinde, Tokyo’dan yalnızca birkaç saat uzaklıkta tanınan bir yürüyüş noktasıdır. Lakin herkes buraya pak hava ve panoramik görünümler için gelmiyor. Onlarca yıldır Aokigahara daha karanlık bir varış noktası olarak hizmet etti. Öbür çıkış yolu görmeyen kayıp ruhlar için Aokigahara intihar ormanı olarak bilinir .
CNN’in haberine nazaran, Yamanashi hükümetine nazaran sadece 2013 ile 2015 yılları ortasında Aokigahara ormanında 100’den fazla intihar gerçekleşti. Kalıntıları ağaçlardan oluşan denizin derinliklerinde bulunan kurbanlar, bu sisle örtülü ormanda hayatlarına son veren sayısız öteki bireylere katılmak için sıklıkla uzaklardan seyahat ediyor. Japon hükümeti, insanları oraya gelip intihar etmekten caydırmak maksadıyla artık Aokigahara’daki intiharlara ait istatistik vermiyor .
Peki Fuji Dağı’nın eteklerindeki bu hoş görünümlü ve sakin orman nasıl intiharla bu kadar yakından ilişkilendirildi ? Tokyo’daki Meiji Üniversitesi’nde siyaset bilimi profesörü olan ve ” Dolaşan Dehşet: Japon Korkusu, Kırık Gerçeklikler ve Yeni Medya ” isimli kitabında intihar ormanıyla ilgili bir kısım de dahil olmak üzere Japon endişe sinemaları hakkında yazan Lindsay Nelson’un bu husus hakkındaki kanılarına ulaştık…
Kutsal Bir Ritüel Olarak İntihar
Orman çok ağır olduğundan beşerler ekseriyetle oradaki ağaçlara ipler yahut diğer işaretler bağlarlar. Bu, kendi hayatlarına son verme konusundaki fikirlerini değiştirmeleri yahut yürüyüş sırasında kaybolmak istememeleri durumunda, çıkış yolunu bulmalarına yardımcı olur.
Nelson, “Aokigahara’nın intiharla bağının ne vakit başladığına dair çelişkili kıssalar var” diyor, lakin bunlardan birinin geçmişi, Budist rahiplerin kimi mezheplerinin yüzyıllar öncesine dayanan dehşetli bir uygulamasına dayanıyor.
Fuji Dağı, Japonya’daki öteki dağlar üzere, onları çevreleyen ormanlar üzere kutsal bir alan olarak kabul edilir. 1000 yıldan fazla bir müddettir münzevi Budist rahipler, mevtle sonuçlanan çok inkar ve meditasyon biçimlerini uygulamak için ormanlara çekildiler.
Bir geleneğe nazaran , keşişler ormanda 1000 gün boyunca meditasyon yapar ve sırf yaprak ve ağaç kabuğuyla geçinirlerdi. Daha sonra bir yeraltı mahzeninde meditasyona devam etmek için “diri canlı gömülecekler”. Sonuncu hedef, vücudu hâlâ hayattayken bir çeşit mumya olan sokushinbutsu’ya dönüştürmekti . Bu “kendi kendini mumyalayan” keşişlerden 18’inin kalıntıları hala Japonya’nın birtakım bölgelerinde sergileniyor (her ne kadar bilim adamları onların vefatlarından sonra sahiden mumyalandıklarına inanıyorlarsa da).
Belki de bu eski intihar ritüeli biçimi, çağdaş hayatlarından ormanda kaybolarak kaçmak isteyen Japonlara bir model oluşturmuştur? Ya da tahminen Aokigahara ile intihar ortasında daha direkt bir temas vardır.
Medyada Aokigahara Ormanı
1960 yılında Japon muharrir Seicho Matsumoto “Dalgalar Kulesi” isimli bir kısa hikaye yayınladı. Olay örgüsü, denetimleri dışındaki güçler tarafından farklı tutulan şanssız bir çift aşığı mevzu alıyor.
Nelson, “Bu, Japonya’da sayısız sinemaya dönüştürülen bir melodram” diyor. “Son sahnede genç bayan sevgilisine bir veda mektubu yazıyor, bir şişe hap alıyor ve ölmek için Aokigahara ormanına yanlışsız yürüyor.”
Nelson, Matsumoto’nun öyküsünün Japon medyasında çiftlerin ve perişan durumdaki aşıkların intihar etmesiyle ilgili uzun müddettir devam eden ilgiye değindiğini ekliyor. 1920’lerde Kiyoko isminde genç bir bayan, yasak olan bir sınıf arkadaşına aşık olduktan sonra kendini Mihara Dağı’nın ateşli kraterine attı. Yüzlerce umutsuzca romantik genç Japon, Kiyoko’nun müsaadeden gitti. (1935’te Time mecmuası bu olayla ilgili pek de hassas olmayan bir makale yazdı.)
Açıkçası, Matsumoto’nun kitabı Aokigahara’nın Japonya’daki tanınan intihar yerlerinin “haritasına” yerleştirilmesinde rol oynadı, lakin “intihar ormanını” asıl ünlü yapan kitap 1990’larda yayınlandı.
‘Ölmek İçin Kusursuz Bir Yer’
” Tam İntihar Kılavuzu ” tam da kulağa bu türlü geliyor. Wataru Tsurumi tarafından yazılan ve 1993’te (yalnızca Japonca olarak) yayınlanan bu 198 sayfalık kitap, kişinin hayatına son verme konusunda gerçekçi bir rehberdir. Tsurumi, her türlü intiharın (asılmak, zıplamak, karbon monoksit, uyku hapları vb.) avantajlarını ve dezavantajlarını ve “başarılı” bir sonucun nasıl sağlanacağını tartışıyor.
Nelson, “Açıkçası kitap çok tartışmalı” diyor ve “Aokigahara ormanı hakkında, orayı ‘ölmek için kusursuz bir yer’ olarak tanımlayan bir kısım içeriyor.”
İntihar kılavuzu, Aokigahara ormanının romantik bir fotoğrafını ortadan kaybolmak için ülkü bir yer olarak çiziyor. Sevilen hiç kimse bedeninizi keşfetmek zorunda değil. Yalnızca bir seyahate çıkıyorsun ve asla meskene gelmiyorsun. Tsurumi, hangi otobüs güzergahının kullanılacağı ve meraklı park çalışanlarının kuşkusunu çekmenin nasıl önleneceği hakkında detaylı talimatlar içeriyordu.
Nelson, “Kılavuzun kopyalarıyla birlikte çok sayıda cesedin bulunduğunu söylüyorlar” diyor.
Ormanın Japonya dışında prestijini pekiştiren bir öteki şey ise Logan Paul isimli bir YouTuber’ın ormandaki bir ağaca asılı bir cesedi gösteren ve duyarsızlığı nedeniyle geniş çapta kınanan bir görüntüydü. Ormandaki intiharların birçok kendini asarak oluyor.
Japonya’da İntihara Nasıl Bakılıyor?
Japon müzisyen Kyochi Watanabe, 2018’de Aokigahara ormanının girişinde gitarını çalıyor. Watanabe, Japonya’nın “İntihar Ormanı”na gelen insanların hayatlarını almak ve fikirlerini değiştirmelerini sağlamak için yıllardır müziği kullanıyor.
Batılıların Japonya’da intihara dair çarpık bir algısı var. Onlar , onurlarını kurtarmak için seppuku ritüeli gerçekleştiren metanetli samurayları yahut II. Dünya Savaşı kamikaze pilotlarının uçaklarını düşman gemilerine çarpmasını düşünme eğilimindedirler .
Nelson, Amerika Birleşik Devletleri üzere Yahudi-Hıristiyan kültüründe olduğu üzere intihar konusunda dini bir damga olmasa da, Japonya’da intiharın “hâlâ bir trajedi olarak değerlendirildiğini ve insanların Aokigahara’daki intiharlardan hâlâ dehşete düştüğünü” söylüyor.
Yine de Japonya dünyadaki en yüksek intihar oranlarından birine sahip. 1998’de intiharlar keskin bir biçimde arttı ve o yıl intihar nedeniyle 32.000’den fazla mevt yaşandı. 1990’larda süratle artan intihar oranlarının sorumlusu ülkenin ekonomik sorunlarıydı ve 2003’te intihara atfedilen 34.427 mevtle tepeye ulaştı. Nelson, o vakitten bu yana intihar oranlarının iktisada paralel olarak artma ve düşme eğiliminde olduğunu söylüyor.
Uzun bir müddet boyunca Japon toplumu intiharı bir halk sıhhati sorunu olarak değil, ferdî bir sorun olarak gördü fakat bu durum değişti. Japon hükümeti intiharın önlenmesi ve kriz yardım çizgilerine ait kamu hizmeti bildirilerine yatırım yaptı. Yamanashi vilayeti, Aokigahara’ya gelen problemli ziyaretçilerin işaretlerini tespit etmek için çalışanlara ve gönüllülere eğitim verdi ve parkın girişine güvenlik kameraları ve kıymetli bildiriler asıldı. Tabelalarda Japonca okunuyor:
Ormanın girişinde ziyaretçilere “hayatın ebeveynlerinden gelen kıymetli bir hediye” olduğu hatırlatılan bir tabela yer alıyor.
Tabelada Japonca “Anne-babanızı, kardeşlerinizi yahut çocuklarınızı sessizce bir sefer daha düşünün” yazıyor. “Lütfen tek başınıza acı çekmeyin ve evvel bize ulaşın.”“Hayatınız anne babanızdan size kıymetli bir armağan. Lütfen anne babanızı, kardeşlerinizi ve çocuklarınızı düşünün. Bunu kendinize saklamayın. Problemlerinizi konuşun.”
İntihar yardım çizgisinin telefon numarası da dahildir.
Aokigahara ormanı, ürkütücü görünümüne karşın yürüyüş yapmak yahut doğayı keşfetmek için tanınan ve hoş bir yerdir.
Nelson, birkaç yıl evvel “intihar ormanı”nı sıklıkla karanlık ve makus haber veren bir ortam olarak kullanan Japon kaygı sinemaları üzerine kitabını araştırırken Aokigahara ormanını ziyaret etti (en son örnek, yapımcıların 2021 üretimi dehşet sineması ” İntihar Orman Köyü “, “Kin”). Nelson ayrıyeten Aokigahara’yı terk edilmiş eşyalarla ve her ağacın gerisinde cesetlerle dolu perili bir orman olarak tasvir eden çok sayıda YouTube görüntüsü izlemişti .
Nelson, “Çok güzeldi” diyor. “İngilizce bloglarda yahut medyada Aokigahara hakkında bir şeyler okuduğunuzda, bunun ne kadar ‘ürkütücü’ olduğunu gösteriyorlar – terk edilmiş otomobiller, ikaz işaretleri vb. Fakat burası yalnızca sahiden görüntülü bir yürüyüş alanı.”
Gerçekten de ormanda, ziyaretçilerin keşfetmeyi sevdiği iki derin lav mağarasının (rüzgar mağarası ve buz mağarası) yanı sıra çeşitli yürüyüş ve yürüyüş parkurları bulunmaktadır .
