Okumamış olsanız da kıssayı duymuşsunuzdur; Eski dostu Selim’in intihar haberiyle sarsılan Turgut, ihmal ettiğini düşündüğü arkadaşını etrafındaki beşerler aracılığıyla tanımak ve onun hayatının izini sürmek üzere seyahate çıkar. Ve yolun sonunda Selim’in herkese farklı bir yüzünü gösterdiğine şahit olur. Bu beşerlerle yaptığı sohbetler, okuyucunun ve Turgut’un gözünde Selim’in karakterini netleştirir. Selim, düşünen ve sorgulayan insanın simgesidir, bu yüzden “tutunamayan” biridir. Ve bildiğiniz üzere Oğuz Atay’ın “Tutunamayanlar” isimli kül romanının baş kahramanıdır.
Mükemmelliyetçilerin cehennemi
Eser, ömrünün bir/her devrinde “başarısız” yahut “mutsuz” olmuş insanlarımızın 724 sayfalık iddianamesidir. Duvarına makus bir fotoğraf asma kaygısıyla hiç fotoğraf asamayan, berbat yaşama telaşından hiç yaşayamayan, boşanma kaygısından evlenemeyen mükemmelliyetçilerin cehennemidir. Hayata sırtını dönenlerin ve “Orada hayal kırıklığına yer yok” diyerek kendi iç dünyasına göçenlerin adasıdır. Sevdiğine “güzel bir kelam söyleyebilmek için on bin kitap okumuş olmayı” isteyenlerin ütopyasıdır. O gün ne yaşadığını bilmeseler bile bir insanın yüzüne bakar bakmaz ona bir şey anlatmanın yararsızlığını görenlerin küstahlığıdır. Sevip de terk edilmekten, unutulmaktan korkanların mağarasıdır. İnsanları ve dünyayı olduğu üzere kabul etmek yerine kitaplara ve hayallere gömülenlerin kumkumasıdır. Şövalye kitapları okuya okuya kendini Don Kişot sananların cılız gölgesidir.
“Beceriksiz ve korkak”
“Addicted Erectus”u kim yazacak?
Selim’in hayata tutunmak için özveride bulunduğunu, arkadaşlar edindiğini yani hayata tutunmaya çalıştığını lakin başaramadığını gören Turgut’un hüznü daha da büyür. Bir defasında dostuna, “Canım Selim! Nasıl çırpınmışsın bir yere tutunmak için!” diye seslenir. Ne acı değil mi? Bizden evvelkiler üzere bizim jenerasyon da bu duyguyu âlâ tanıyor. Ülkemizin siyasi iklimine ısınamayan ve bu nedenle “tutunamayan” milyonlarca insan, birebir korkuyu her gün iliklerinde hissederek hayatlarının ellerinden akıp gidişini izliyor. Yani biz “tutunamayanları” kendimizden de az çok biliyoruz lâkin “bırakamayanları” birinin bize Oğuz Atay üzere tane tane anlatması gerekiyor. Zira kendimi, (Atay’a özenerek) “Addicted Erectus” diye tanımladığım bu insan cinsiyle kuşatılmış hissediyorum. Ancak ne kadar çabalasam da onları anlayamıyorum. Ülkemizde ne siyasetçi oturduğu koltuğu bırakabiliyor ne kulüp lideri ne mahalle muhtarı ne apartman yöneticisi! Bu insanların yalnız kaldıklarında dizüstü çöküp kollarını gökyüzüne uzatarak, “Bir devir daha! Bir periyot daha! Lütfen bir devir daha!” diye yalvardığını hayal edebiliyorum sadece…
Seçilmiş sultanlar cumhuriyeti!
Bu satırları Ankara’dan bir kulis yahut yaklaşan seçimler öncesi bir öngörü eşliğinde değil büsbütün “bırakamayanların” bende yarattığı hissiyatla yazıyorum. Kendisi CHP’de üç periyot Ataşehir Belediye Başkanlığı, eşi ise dört periyot milletvekilliği yapmış olan Battal İlgezdi’nin koltuğunu “bırakamayışı” ve anlamsız “haykırışı” sizde de emsal bir mide bulantısı yaratmadı mı? İlgezdi, 15 yıldır oturduğu koltukta beş yıl daha oturabilmek için (kendi tabiriyle 40 yıllık partisine) “CHP’de Kürt ve Alevi düşmanlığı yapılıyor” diyecek kadar çıldırdı. Bağımsız aday olarak seçime girip oyları bölerek ilçesini AKP’ye altın tepside sunmaya da hazır görünüyor.
Ülkemizde bir defa seçilen artık kendini “sultan” sayıyor ve “tutanamayanlar”da bulunmayan o uzun tırnaklarını köküne kadar tahtına geçiriyor. Sanırsınız ki seçilerek oturduğu makam ona anasından babasından miras kalmış. Kaldır kaldırabilirsen! Tüm başarısızlığına karşın Kemal Kılıçdaroğlu’nun liderlik tahtını “bırakamayışı” bundan daha mı az üzücüydü? Pekala şimdilerde dönmek için kurduğu taht oyunlarına demeli? Partisi darmadağın olmuşken bile “bırakamayan” Meral Akşener’in Ankara’daki rolünü anlamayan kaldı mı? Ne kadar tabana vurursa vursun tahtını “bırakamayan” muhalif başkanlara bakınca vakit zaman ayakta duramayacak kadar sıhhati bozulan Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı sorgulamak anlamsız hale geliyor.
